Aslında bu hafta güzel başlamıştı; hastalığım hafiflemiş, Datça’da pastırma yazının keyfini çıkarıp denize girerim diye düşünüyordum Pazartesi günü ama Salı günü Blondi’nin kaybolmasıyla bütün diğer şeyler anlamını yitirdi. Bizim bütün dünyamızın renkleri soldu.
Gözyaşlarımızın dinmediği, sokaklarda aramadığımız yerin, sormadığımız kimsenin kalmadığı bir hafta geçirdik. Spora gitmedim. Kitap okumadım. Bir şey izlemedim. Sadece aradım, bekledim, korktum, üzüldüm, ağladım…
Bu hafta size anlatacak hiçbir şeyim yok. Ama işte hayat da böyle. Geçen hafta hayatının her anının kıymetini bilmekten bahsediyorduk. Bu hafta Blondi dışında hiçbir şeyi gözüm görmedi. Sevdiğiniz birini (evet, Blondi benim için şahsiyeti olan bir varlık, bir insan kadar değerli), hiç beklemediğiniz bir anda kaybetmenin derin acısıyla geçen bir hafta oldu.
Haftaya görüşürüz.
Sibel
