Pazartesi Öncesi

Bir Pazar gününü –neredeyse-  geride bırakmak üzereyim. Yarın sabah, her zaman olduğu gibi, saat 06.30’da çalacak. Saati durdurup, yatakta kalmaya devam edeceğim. Bu sürede sabah olduğunu, biraz sonra işe gitmek için hazırlanmam gerektiğini hazmetmeye çalışacağım. 06.45’de saat tekrar çalacak, yine saati durduracağım. Bu defa gözlerimi kapatıp, güzel bir şeyler hayal edeceğim. Sonunda 07.00’da saat yeniden biraz daha bıkkın bir şekilde çalacak. Yatağımdan çıkıp hızla hazırlanmaya başlayacağım. Hazırlanmak ve servise yetişmek için sadece on beş dakikam olacak… Sanırım pazartesi sendromu yaşıyorum.

Tüm günü evde geçirdiğim bir Pazar günüydü. Pazarları evde olmayı severim. Bol bol okuduğum, bol bol düşündüğüm ve yeni haftaya kendimi hazırladığım zamanlardır Pazarlar. Bu Pazar bunlara ek olarak şahane bir yağmur da bizimleydi. Hızlandı, yavaşladı, yağdı, aktı gitti sokaktan aşağıya. Çocuklar kaçıştılar, çamaşırlar toplandı hemen bir telaş, bazılarını pencerelerini kapadı, bazıları açtı, salyangozlar çıktı sonra sessizce.

Orda bir yerde olmalarını seviyorum. Normal bir günde hiç rastlamadığım salyangozlar yağmurla birlikte, sanki bir şeye yetişmeleri gerekiyormuş gibi, aniden her yerden ortaya çıkarlar. Yağmur sanki onlar için bir çağrıdır. Yağmurdan sonraki o ıslak toprak kokusu, o rahatlama hissi ve gezmeye çıkmış salyangozlar benim yağmur resmimi tamamlar.

İşte bugün Pazar. Bir ilk gün. Elbette her ilk biraz telaşlandırır, biraz ürkütür ama bugün Pazar ve her Pazar olduğu gibi  insanın sakinleşmesi için milyonlarca neden var.

Fotoğraf: Sibel Önal